Հայաստանի Հանրապետության անտառային օրենսգիրքը
Հայաստանի Հանրապետության անտառային օրենսգիրքը հիմնականում կարգավորում է անտառային հողերում անտառների կայուն կառավարումը, պահպանությունն ու վերարտադրությունը։ Թեև դրա հիմնական դաշտը պետական անտառային ֆոնդն է, այն իրավաբանորեն շատ կարևոր է Երևանի համար, քանի որ քաղաքի ներսում և շրջակայքում գտնվող զգալի կանաչ գոտիները (ինչպիսիք են Նորքի անտառները և Ծիծեռնակաբերդի մի մասը) պատմականորեն կամ պաշտոնապես դասակարգվում են որպես քաղաքային անտառներ կամ անտառպուրակներ։ Այս տարածքների վրա տարածվում են պահպանության ավելի խիստ ռեժիմներ, քան սովորական քաղաքային կանաչապատ տարածքների վրա։ Տեխնիկապես դա արգելում է կոմերցիոն ծառահատումները կամ հողի նպատակային նշանակության կամայական փոփոխությունները, ինչին հաճախ ձգտում են կառուցապատողները։
Հղում անելով այս Օրենսգրքին՝ մենք կարող ենք վիճարկել քաղաքապետարանի վերաբերմունքը այս գոտիների նկատմամբ։ Հաճախ քաղաքային պաշտոնյաները կառավարում են այս բարդ էկոհամակարգերը այնպես, կարծես դրանք սովորական այգիներ կամ շինհրապարակներ լինեն՝ անտեսելով անտառային օրենսդրության կենսաբանական պահանջները։ Անտառային օրենսգրքի կիրառումը քաղաքի սահմաններում ստիպում է վարչակազմին վերաբերվել այս տարածքներին որպես էկոլոգիական միավորների, որոնք պահանջում են պրոֆեսիոնալ անտառվերականգնում և պայքար վնասատուների դեմ, այլ ոչ թե որպես ապագա անշարժ գույքի նախագծերի համար սպասման գոտիների։